Ana
Mən «anacan» deyirəm anama, öz dilimdə,
Bu sözdən sonra gəlir sevgim də, sevgilim də,
Bu sözü öyrənmişəm ana südü əməndən,
Beşikdə şirin-şirin yatıb mürgüləyəndən,
Ağlayanda, güləndə yenə ana demişəm,
Ana nəvazişilə qalxıb iməkləmişəm,
Bir kəlməni o zaman mən anasız deməzdim,
Söz var dilim yatmazdı, fəqət ana deyəndə,
heç vaxt kəkələməzdim.
Ana – baharın özü, bahar təranəsidir,
Gözəlliyin, sevincin həyata gəlməsidir,
Bu sözdəki şirinlik muğamata bənzəyir,
Ən incə bir nəğmədə nəqərata bənzəyir,
Ana deyəndə sanki qulağımda səslənir,
Vaqifin qoşmaları, Füzulinin qəzəli,
Anaların südüylə, laylasıyla bəslənir,
Bu odlar diyarının hər oğlu, hər gözəli.
Anamın al qanıdır mənim damarlarımda,
Mən ona qan borcluyam,
Nəfəsim də, dilim də, ürəyim də onundur,
Mən ona can borcluyam.
Yüz il nazını çəksəm, yenə əziz anama,
Mən hər zaman borcluyam.
Ana – bütün güllərin ətri, rayihəsidir,
O bir şeir deyildir, şeir ilahəsidir,
Ana – ülvi məhəbbət, gözəllik aləmidir,
O bir nəğmə deyildir, nəğmələrin cəmidir.
Koroğlunun qılıncı, Babəkin iradəsi, Nizamının türbəsi,
Ələsgərin qoşması, sazı, xoş zənguləsi,
Vurğunun ağız dolu «Azərbaycan» deməsi,
Zirvəsi qarlı Kəpəz, Göygölün ləpələri,
Bakı – Odlar yurdunun xəzinələr şəhəri,
Dəli Kür, sakit Araz, hayqırıb coşan Xəzər,
Bakıdan Naxçıvana uzanan mənzərələr
Mənə əziz anamın vüqarını andırır,
Sinəmdə eşq odunu daim alovlandırır.
Ana ömrün, həyatın saf, isti nəfəsidir,
O, hünər, qəhrəmanlıq, namus, vicdan səsidir.
